Sutta la vampa di lu suli ardenti
cripia la terra, e tutta la natura
cu l’occhi stralunati
pi l’arsura
pari ca cchiù nun vidi ed cchiù nun senti .
L'aria 'nfucata trimulìa,
si senti
‘nsinu nni l’ossa l’anfa e la calura,
sulu quarchi cicala ‘un si nni cura
e pari ca facissi strudimenti.
Iu nni stu ‘nfernu, vivu senza vita,
comu un dannatu tiru cu li denti
lu pisanti carrettu di la vita.
E ‘nmenzu a tantu focu e tanta luci,
moru e arrivisciu tutti li mumenti,
comu lu Nazzarenu misu ‘’ncruci.
In onore di Salvatore Equizi
Nessun commento:
Posta un commento